Tussen de wilde koeien

We gingen weer op pad vandaag. Maarten googlede eerder al op vuurplaats en kwam terecht in Dorst. Het was een prachtige dag. Eén van de eerste van deze lente. Maarten was in survival mode en zorgde dat ik mezelf goed kon verweren tegen alle gevaren in het bos haha. Met een stok met scherpe punt.

10 minuten lopen tot de locatie. Een grote vlakte. Met zand en water en daarom heen bos. Vroeger was hier een natuurzwembad. Surae. Grappig hoe dingen veranderen met de jaren.

Gewoon midden bovenop een heuvel een vuurtje maken? Er kan niks gebeuren lijkt ons. Soms even lekker ongehoorzaam zijn als het geen kwaad kan verder. Even een diepe teug lucht en gaan. Dat gevoel van bevrijding om iets te doen waarvan je eigenlijk niet weet wat er van komt. Ik voel dat ondeugende in ons ontstaan.

Ja, mooie locatie. Check!

Een rondje om het water. Wat een leuke paadjes daar. Gespreksstof hebben we altijd. Ik durf veel te delen: mijn zorgen en soms ook een verdwaalde angst. Gaan we dit echt doen, Maarten?

Ik realiseer me na zijn antwoord nog eens dat we echt iets bijzonders hebben samen. Iets dat we kunnen delen met anderen. Uitdragen. Dat dat onze kracht is voor dit initiatief. Ik word blij van ons samenzijn. Het lachen, dromen, naar onszelf kijken, doorbreken. Gaan staan voor wat we willen doen.

Ik maakte in het kader van zichtbaar worden (oh zo spannend) een selfie van een verzameling takken op de achtergrond. Mijn neus ziet er onwerkelijk scheef uit op de foto lol. En toch zou ik ‘m durven te posten!